Rozdział 5

Chłopak uchylił powieki. Zaczął nerwowo rozglądać się po pomieszczeniu w którym się znajdywał. Szaro-białe ściany na pewno nie dawała ukojenia jego zmęczonym oczom, a te miarowe pikanie zaczynało go powoli denerwować. Na dodatek do ręki miał podprowadzoną rurkę.

Zaczęła narastać w nim złość i żal do całego świata. Dlaczego? Po pierwsze nie wiedział gdzie jest, po drugie nie mógł sobie nic przypomnieć, a głowa bolała go od nadmiaru wrażeń.

Białe, jak zresztą większość rzeczy w tym pokoju, drzwi skrzypnęły przerywając użalanie się nad sobą bruneta. W progu stanął mężczyzna, na oko trzydziestoletni, z jednodniowym zarostem i w BIAŁYM fartuchu. Nastolatka zaczął już nieco irytować ten kolor. Wszędzie tylko białe, białe i białe... Czemu nie może być na przykład różowe?!

Facet podszedł do ledwo zipiącego łóżka, na którym leżał chłopak i spytał:

-Dobrze się czujesz?

Bruneta zdziwiło to pytanie. No bo w końcu co jakiegoś obcego mężczyznę może to obchodzić?!

-Głowa mnie boli-jęknął mimo zastrzeżeń do tego człowieka.

Facet kiwnął głową na znak, że rozumie.

-A pamiętasz jak masz na imię?-rzekł obojętnym głosem, chodź w jego oczach można było wyczytać zaciekawienie i troskę.

-Dlaczego miałbym nie pamiętać?-odpowiedział pytaniem na pytanie chłopak

Człowiek wzruszył ramionami i spojrzał się wyczekująco na nastolatka.

-Harry-westchnął zrezygnowany brunet widząc, że facet nie da za wygraną i z jakichś nie znanych mu przyczyn koniecznie chce to widzieć.

-Dobrze-odparł i chciał chyba jeszcze coś dodać, ale zielonooki szybko mu przerwał:

-A teraz ja się zapytam. Gdzie jestem?

-W szpitalu-powiedział bez najmniejszego wahania i wstał.

Widząc, że nie dogada się z chłopakiem postanowił zostawić go samego na jakiś czas, tak żeby mógł odpocząć i otrząsnąć się po wypadku. Zajrzy do niego gdzieś za godzinę, przebada... a teraz musi iść do reszty pacjentów.

Brunet, po usłyszeniu ostatniego słowa wypowiedzianego przez nadgorliwego człowieka, popadł w wir własnych myśli. Dlaczego jest w szpitalu? To pytanie tak bardzo go męczyło. Nie dawało mu spokoju. W pewnym momencie miał nawet wrażenie, że w pomieszczeniu robi się strasznie duszno i ciężko mu było oddychać. To było tylko złudzenie spowodowane nadmiarem nie wiadomych. Tylko złudzenie, ale za to jakie rzeczywiste.

Chłopak zaczął przypominać sobie ostatni dzień jaki zapisał się w jego pamięci. Powracał do minionych wydarzeń, jakby przewracając poprzednie strony życia. Analizował od początku każdą godzinę przeżytą tamtego feralnego dnia. Wstał jak co dzień do szkoły. Na lekcjach był w miarę grzeczny... A nie! Przepraszam. Rzucał się z jakąś brunetką, której imienia za nic nie może sobie przypomnieć, gumkami. Nauczyciel każe zostać im na przerwie i pozbierać to co nabrudzili. Praca idzie sprawnie, aż do podwójnego dzwonka i syreny strażackiej. Panika, a potem... No właśnie. A potem co?!

Zdenerwowany chłopak zaczął ciężko dyszeć. Gdzie ta dziewczyna? Czy coś jej się stało?! Czy żyje?! I dlaczego on przeżył?

_____________________

Hej kochane! Wchodzę sobie dzisiaj na bloga i co widzę?! 7 komentarzy! Dziękuję! Kocham was!

Jak pewnie zauważyłyście zmieniłam wygląd bloga. Mnie osobiście ten podoba się dużo bardziej, a wam? Jest jeszcze jedna zmiana w tym blogu... Teraz same będziecie mogły decydować o niektórych wydarzeniach z życia bohaterów tego bloga. Myślicie, że to dobry pomysł? Co ma zrobić Harry? Zagłosujcie w ankiecie, a ta odpowiedź, która będzie miała najwięcej poparcia pojawi się w następnym rozdziale :) I jeszcze jedno: Jak ma się nazywać główna bohaterka (ankieta)?

Pa pa :*

                                                           Ja nie mogę z Nialla! :D